Wie in augustus van dit jaar had voorspeld, dat wij na drie duels bovenaan zouden staan, had ik voor gek verklaard. Met onze gemiddelde leeftijd van 16,3 jaar zijn we één van de jongste teams in onze klasse. Afgelopen zaterdag tegen koploper Halsteren werd nog maar eens duidelijk dat de bal rond is en dat een kwartje raar kan rollen.
De tegenstander had de drie duels in de groepsfase van de beker én de twee competitiewedstrijden overtuigend gewonnen. Vijf gespeeld, vijf gewonnen. We wisten dus dat het geen gemakkelijke wedstrijd zou worden, maar door de zwaarbevochten overwinning vorige week tegen Krabbendijke hadden we het nodige zelfvertrouwen getankt.
Lara, Esmay, Mila, Anouk en Sanne waren er om verschillende redenen niet bij. We konden gelukkig een beroep doen op Loïs, Sophie en Indy van MO17.
Voetballen zonder publiek is een troosteloze bedoening. Dat werd zaterdag nog maar eens onderstreept, maar het is helaas niet anders. Onze chauffeurs (Nancy, Carolien, Peter en Nanette) waren de enige supporters. Carolien had koffiekoeken meegenomen en Nanette had voor koffie gezorgd en dat verhoogde de sfeer met 200%.
MO19 startte met Indy op het doel en Nina, Lotte, Esmée en Kim Gauwe in de achterhoede. Op het middenveld speelden Emma, Laura, Yvana en Amy. Voorin begonnen we met Kim Baert en Danique. De wissels (Sophie, Loïs en Fieke) kwamen na twintig minuten in het veld.
Wat van te voren werd verwacht, kwam al snel uit; beide teams waren aan elkaar gewaagd. Onze meiden hadden iets meer balbezit en kregen via Danique, Emma, Loïs, Kim, Laura en Yvana diverse kansen, maar goed keeperswerk en een slecht afgesteld vizier zorgden ervoor dat het net niet trilde.
De thuisploeg kwam regelmatig gevaarlijk opzetten. Via hun spitsen probeerden ze onze defensie te verrassen. Twee keer kwamen ze oog-in-oog met onze goalie. Beide keren kwam Indy als winnares uit de strijd. Na de eerste 45 minuten stond het derhalve 0-0.
Acht minuten na de rust viel de 0-1. Een corner van Sophie werd door Loïs bij de eerste paal met een knappe volley binnengeschoten. Onze meiden kregen daarna diverse kansen om de marge te verdubbelen. Emma mocht een paar keer vanaf links aanleggen (naast) en Danique schoot met links op de keepster. De grootste kans was voor Sophie, die de keepster omspeelde en tot ongeloof van zichzelf en het hele team de bal voor een leeg doel naast schoot.
Door de misser van Sophie bleef de thuisploeg hopen op een beter resultaat. De druk nam steeds meer toe. Halsteren kreeg diverse kansen op de gelijkmaker, maar het geluk was aan onze zijde. (Ik kan het ook anders formuleren; de thuisclub was niet secuur in de afwerking…).
In de derde minuut van de blessuretijd kregen de Brabanders een hoekschop. Althans, dat dachten ze…. De scheidsrechter gaf tot ieders verbazing aan dat het een doeltrap was. De assistent-grensrechter van de thuisploeg was het er niet mee eens en riep: “Hé Jack, wat doe je nou?” Jack deed vervolgens iets, waar ons team hem nog steeds dankbaar voor is. Hij floot nog één keer, namelijk voor het eindsignaal ?.
De vreugde bij onze speelsters was groot en de overwinning werd uitbundig gevierd. Drie punten in een uitwedstrijd tegen een tegenstander die vijf duels op rij niet had verloren. Dat mag, ik bedoel, dat móet gevierd worden! En reken maar dat onze meiden dat deden.
Het feit dat onze verzorger (Peter) zaterdag niet in actie hoefde te komen, was eigenlijk ook een winstpunt. De voorbije twee duels werd er een ambulance opgeroepen. Deze keer kon hij rustig van de koffiekoek van Carolien genieten.Door het gelijkspel van beide titelkandidaten Kloetinge MO19-1 en WVV’20 MO19-1 is ons team de trotse koploper in de tweede klasse. En dat mag gerust een stunt worden genoemd!
