De zenuwen zaten er bij iedereen goed in op deze zonnige zaterdag. Twee weken geleden hadden we al oog in oog gestaan met deze ploeg tijdens een bekerwedstrijd. Toen ging alles fout wat fout kon gaan, en we verloren met 5-0. Die belabberde wedstrijd zat nog in ieders hoofd. Zou het weer tegenvallen? Of konden we nu wel de juiste vechtlust tonen en alles omgooien?
De woorden van de trainer waren duidelijk: fel in duels, ze geen centimeter de ruimte geven. En scoren, uiteraard. Zo gezegd, zo gedaan, zou je achteraf kunnen zeggen.
Hoewel vrijwel dezelfde mensen op het veld stonden, afgezien van een paar geblesseerden, leek het een heel ander team dan de vorige keer. Er werd meer gevochten voor een bal, we gaven niet zomaar op. Dit leidde ook tot een aantal mooie acties, maar telkens werd het net toch niet gevonden. Middelburg kreeg daarentegen amper kansen; ze stuitten iedere keer weer op de verdediging en maakten het Liza dus niet echt moeilijk in de goal. Alles wees erop dat wij de bal toch een keer achter de keeper zouden krijgen. De verdiende goal viel uit een corner. Meike kon een eerdere actie niet afmaken, maar wist er een corner uit te halen. Caitlin nam de corner, hoog voor de goal, waar Lois stond om hem in haar stijl naast de keeper te plaatsen: via een krachtige kopbal.
De euforie over dit doelpunt was enorm. Het was zeker verdiend, en een eerste competitie-goal is altijd speciaal, maar het was ook de ontlading van de zenuwen over de vorige keer dat ervoor zorgde dat niemand zich kon bedwingen in het juichen.
De adrenaline nog in ieders lijf bedacht gelukkig wel iedereen dat het nog niet zomaar afgelopen was. Voorstaan is mooi, maar daarna moet je zorgen dat je het niet meer weggeeft. Met dat in gedachten werd er de rest van de eerste helft nog fel door gevoetbald.
Het was kort tegen de rust dat je merkte dat er wat vermoeiing was. We gaven nog niks weg, maar het was duidelijk tijd voor rust, en even wat drinken in deze hitte. Tijdens de rust werd er nog even gezegd dat we moesten blijven knokken, en daar was iedereen het mee eens; niemand wilde dit nog zomaar weggeven.
Er werd niet lang na de rust gewisseld; Marisha had hard gestreden en haar werk goed gedaan, Nomie kwam voor haar het veld in, op een andere positie wel.
De tweede helft is altijd zwaarder, voor beide ploegen, wat heel begrijpelijk is, maar waarvoor je wel alert moet zijn. Ook Middelburg had gewisseld, voorin, en het werd onze verdediging steeds moeilijker gemaakt. We speelden nu ook wat afwachtender; vastzetten van de tegenstander, hun acties en schoten blokkeren, en gedoseerd opjagen van de verdedigers.
Het was een oplettende Lianne die, deze wedstrijd als spits spelende, druk wist te zetten op de verdediging op een moment waarin ze onzeker speelden. Die maakte dan ook een fout waardoor Lianne aan de bal kwam, en zo kon doorlopen tot 1-op-1 met de keepster. Ze speelde haar heel handig uit en kon de bal zo in de goal tikken.
Wederom was de ontlading groot. Er moest dan nog wel een kwartier ongeveer gespeeld worden, maar terugkomen van een achterstand van 2-0 tegen een ploeg die zo vocht voor de overwinning als wij was haast onmogelijk.
Middelburg probeerde nog wel te scoren, maar er zat telkens net een voetje tussen van Sam, Nikki, Elyse of Meike, de hand van Liza, en ook het middenveld schoof in om alle schoten onschadelijk te maken.Zowel in het veld als aan de kant werd er hoopvol gewacht op het eindsignaal van de scheids. Iedereen was uitgeput, en Dewi verving Caitlin nog voor de laatste paar minuten. Maar toen eindelijk het fluitje klonk, overstemde het gejuich van iedereen al het andere geluid op en rondom het veld. Een terechte overwinning, de eerste in hopelijk een reeks aan overwinningen, en de eerste 3 punten mee naar huis.